زمانه مرا نفرین کرده

اختران آسمان طالع ام خبر از تو میدهند و

یکی یکی فرو میریزند

وای از این بخت شوریده

وای از این آسمان بی ستاره

بعد تو یتیم نگاه مهربانی خواهم شد

حریص چشمانی دگر

اما نگاه مهربان و چشمانی دگر......

آه نباید فکر دیگری کرد

باید سوخت پروانه وارتر و آتشین تر ز شمع

باید صبور بود همچون علف های کنار شالیزارها

صبر واژه ی زیبایی ست

اما من خونین دل با جفا مانوس گشتم

تبر این واژه تنه ی بی خیالی هایم را بریده

سد بی نیازی بسته بر احساساتم

بند بند وجودم ز هم جدا گشته

بند بند وجودم ز هم جدا گشته

لیک افسوس از بند زن زبر دستی....